92. "Gentleman numer dziewięć" ~ Penelope Ward

Tytuł: „Gentleman numer dziewięć”

Tytuł oryginału: „Gentleman Nine”

Autor: Penelope Ward

Data wydania: 9 lipca 2019

Wydawnictwo: Editio Red

Playboy, mózgowiec i piękna dziewczyna dorastali razem jako trójka dobrych przyjaciół. Któregoś dnia chłopcy zawarli pakt: żaden z nich – ani Rory, ani Channing – nigdy nie zwiąże się z Amber. Dla nich zawsze będzie wyłącznie przyjaciółką. Jednak gdy Channing wyjechał do college’u, Rory zerwał umowę: on i Amber zostali parą. Po wielu latach chłopak jednak porzucił ukochaną. Zraniona dziewczyna postanowiła, przynajmniej na jakiś czas, dać sobie spokój z mężczyznami. I wtedy w jej życiu ponownie pojawił się Channing. Poprosił o przysługę – potrzebował pokoju na kilka miesięcy. Ona akurat dysponowała wolnym pomieszczeniem, zgodziła się je wynająć.

Dawny playboy i kobieciarz okazał się wspaniałym współlokatorem. Potrafił słuchać. Wiedział, kiedy przynieść butelkę wina i jak przygotować wyśmienity lunch. Do tego wyglądał naprawdę bosko. Zamiast zdradzić jednak Amber swoje skrywane uczucia, zdecydował się po prostu być blisko niej i otoczyć ją delikatną opieką, by wkrótce znów ktoś jej nie skrzywdził. Nic więc dziwnego, że gdy któregoś wieczoru wrócił z pracy i przez kompletny przypadek zajrzał do laptopa współlokatorki, zrozumiał, że musi zareagować. Amber skontaktowała się z ekskluzywną agencją wynajmującą mężczyzn do towarzystwa. Wybrała kogoś, kto figurował w spisie jako Gentleman Numer Dziewięć. Napisała do niego długą i szczerą wiadomość. Channing ją odczytał, a jego obawy o bezpieczeństwo przyjaciółki sięgnęły zenitu. Postanowił działać w bardzo niekonwencjonalny sposób. Co się stanie, kiedy prawda wyjdzie na jaw?

Źródło opisu: okładka książki.

Penelope Ward to autorka, której twórczość jest mi znana głównie z duetu, jaki tworzy wraz z Vi Keeland. Jeśli chodzi o książki wyłącznie jej autorstwa, miałam styczność do tej pory tylko z jedną, a mianowicie z „Napij się i zadzwoń do mnie” i jeżeli ktoś czytał moją opinię, nie przypadła mi ona do gustu. Z racji nowych premier Penelope, postanowiłam, że dam jej kolejną szansę. Przecież każdy na nią zasługuje, prawda?

Amber to kobieta, która nosi serce na dłoni. Potrafi niezwykle mocno kochać i zależy jej na wszystkich w swoim otoczeniu. Jest piękna, dobra i bardzo miła, a do tego silna, niezależna i lojalna. Gotowa nieść pomoc każdemu. A jednocześnie cierpi po zakończeniu wieloletniego związku. Mimo tego, bardzo podobało mi się to, że autorka nie wykreowała jej na użalającą się postać. Ciągle – a może przede wszystkim? – pamiętała o innych. Choć w pewnym momencie jest troszeczkę zagubiona, ale niektóre sprawy przybrały nieoczekiwany obrót i moim zdaniem nie zachowała się źle w tym czasie, lecz postąpiła dość rozważnie, mimo mętliku w głowie. Oraz w sercu.

Channing to postać, którą da się na pewno lubić. Zabawny, charyzmatyczny, uśmiechnięty. Każdemu poświęca swoje zainteresowanie. Nawet jeśli widzi tego człowieka pierwszy raz na oczy. Jest przystojnym kobieciarzem, ale za to naprawdę prawdziwy z niego przyjaciel, który troszczy się o swoich bliskich. I kocha ich bezwarunkowo.

Oboje, prócz wieloletniej przyjaźni i wspólnej historii, łączy na pewno to, że są ludźmi inteligentnymi oraz dobrymi.

„Gentleman numer dziewięć” na pewno zatarł to niemiłe wrażenie, które zostało mi po poprzedniej solowej lekturze tej autorki. Była to książka zabawna, ale próbująca przekazać też jakieś wartości, o których za bardzo wolałabym nie mówić, bo nie jest to pokazane od razu i nie chciałabym spojlerować. Powiem wam, że dotyczy to między innymi bliskich oraz tego, co może nas spotkać. Tego, że nie możemy być pewni czy rzeczywiście mamy przed sobą tyle lat, ile nam się wydaje. Być może czas, który został nam dany, jest znacznie krótszy, dlatego powinniśmy cieszyć się każdą chwilą z rodziną oraz przyjaciółmi.

Podobało mi się to, że narracja jest pierwszoosobowa z perspektywy obu postaci, bo dzięki temu mogliśmy je lepiej poznać, ale nie będę ukrywać, że jakoś lepiej czytało mi się relację Channinga i odniosłam to wrażenie kilkukrotnie. Może po prostu bardziej go polubiłam?

Kolejnym plusem tej książki jest to, że akcja pomiędzy bohaterami nie rozgrywa się tak szybko mimo, że już w opisie mamy zdradzone, że Channing żywi do Amber jakieś skrywane uczucia i dzieli ich wieloletnia przyjaźń, więc znają się bardzo dobrze. Troszeczkę tego się obawiałam, ale na szczęście autorka kazała nam w tym przypadku czekać na powolny rozwój wypadków, co naprawdę lubię i bardzo często zwracam na to uwagę.

Pojawił się też miłosny trójkąt! Za czym, szczerze mówiąc, nie bardzo przepadam. Odpowiedź na pytanie, którego wybierze w ostateczności, wydaje się być oczywista, ale w pewnym momencie nie byłam już taka pewna czy mam rację i to kolejna zaleta, bo Penelope przez kilka rozdziałów trzyma nas w niepewności wobec tego, co zaraz się może wydarzyć.

Niestety, pojawiły się też minusy, choć na pewno mniej niż w mojej opinii „Napij się i zadzwoń do mnie”. Przede wszystkim zabrakło mi troszeczkę emocji. Nie mówię, że wcale się nie pojawiły, ale jednak dla mnie było za mało tych odczuwalnych. Jeśli wiecie, co mam na myśli. Niektóre dialogi pomiędzy bohaterami nie do końca czytało mi się płynnie, naturalnie. Coś tam nie pasowało, jakby zabrakło odrobinę naturalności. Tak samo jak w scenach seksu, których dużo może nie było, nie były też jakieś wyuzdane i nieprzyjemne dla czytelnika, ale w nich także zabrakło mi tej naturalności, płynnego przejścia w rozmowach czy czynnościach. Zdarzyło mi się też kilkukrotnie zauważyć, że czasem niektóre opisy, nawet tych zwyczajowych czynności, były zbyt krótkie, jakby… na przyspieszeniu? Momentami autorka zbyt szybko coś relacjonowała i przechodziła z jednego wydarzenia do drugiego.

Ta pozycja może i jest przewidywalna, oparta nieco na utartych już schematach, nie jest na pewno idealna, ale w jakiś sposób mi się podobała. Sama historia i to, jak została przedstawiona. Mimo tego, że czasem w opisach czy dialogach mi coś nie odpowiadało, to jednak w większości czytało mi się lekko. Raczej drugi raz do niej nie wrócę, ale nie jest to zła książka. Nie mówię wam, że jej nie polecam, bo nigdy tego nie mówię i mam świadomość, że „Gentleman numer dziewięć” jak najbardziej może się podobać. Ja przedstawiłam swoją opinię i mam nadzieję, że dzięki niej udało wam się zdecydować czy chcecie tę książkę przeczytać.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Editio Red.